40. De kandidaten kunnen een beargumenteerd standpunt innemen ten opzichte van het idee dat “de rede de slaaf is van de passies” en een verband leggen met de theorie van Frankfurt.

Ik wil meegaan in de gedachtegang van Hume, behalve bij het feit dat Hume zegt dat ‘de enige functie van de rede is, is om te kunnen beredeneren hóé je de verlangens kunt bevredigen’. Dit is inderdaad waar, maar het is slechts de eerste functie van de rede. De tweede functie lijkt Hume niet te herkennen: dit is namelijk de functie om het verlangen in een context te plaatsen en te beredeneren wat de gevolgen zijn van elk verlangen. Oftewel: voor iemand die graag naar de McDonalds gaat heeft de rede niet enkel de functie om te beredeneren wat de beste route is naar de dichtstbijzijnde McDonalds, de rede beredeneert ook wat het effect is van fastfood op het lichaam (namelijk dat je dik wordt). Op basis van die informatie wordt de kracht van de verlangens tegen elkaar afgewogen en overwint het sterkste verlangen. Concluderend: als je beide functies in ogenschouw neemt kun je onmogelijk concluderen dat de rede puur een slaaf is. De rede is een gehoorzame ambtenaar (noem 't slaaf, zo je wilt) die doet wat hem gevraagd wordt, maar tegelijkertijd een raadgever die in alle ernst de consequenties benoemt. Frankfurt’s theorie dat je dus ongewild verslaafd kunt zijn is dan uit den boze: het sterkste verlangen wint en dat is dus wat je daadwerkelijk zelf wilt.