Onderscheid maken tussen een verlangen van jezelf en een verlangen niet van jezelf is lastig. Frankfurt denkt slim te zijn door te stellen dat verlangens verschillende ordes hebben. Hij bedenkt hoe verlangens samehangen en verzint een structuur:
Eerste orde verlangen = ik wil fastfood eten
Tweede orde verlangen = ik wil niet dat ik fastfood wil eten
Frankfurt meent dat we dus onderscheid moeten maken tussen eerste- en tweede-orde verlangens; eerste-ordeverlangens hebben betrekking op wat je buiten jezelf wilt. Tweede-ordeverlangens op wat je zou willen dat jouw verlangens zijn. Een tweede orde verlangen is een noodzakelijke voorwaarde om iets zelf te willen. Tegelijkertijd is het niet voldoende: het verlangen dat je iets verlangt betekent nog niet dat je het zelf echt wilt, je kunt het tweede-orde verlangen ook aangepraat hebben gekregen door tijdschriften of de media.
