41. De kandidaten kunnen uitleggen welke rol het concept van de ‘ongewild verslaafde’ speelt in de theorie van Frankfurt. Zij kunnen met behulp van de uitgangspunten van Sartre hierop kritiek leveren en daarbij beargumenteerd stelling nemen voor een van beide opvattingen.

Frankfurt leverde kritiek op Hume, omdat hij vond dat Hume geen rekening hield met ‘ongewilde verslaafden’. Daarom speelt dit concept een centrale rol in Frankfurt’s theorie. Een verslaving is dwang waardoor je belemmerd wordt om te doen wat je daadwerkelijk zelf wilt. Hij noemt zo'n persoon een 'onwillig verslaafde': de verslaafde kan met alle macht willen stoppen met zijn verslaving, alleen kan het verlangen naar bijv. drugs groter zijn. Op die manier zou de verslaafde toch verslaafd blijven. De verslaafde verlangt om het verlangen naar drugs niet meer te hebben, maar is dus een slaaf van zijn verlangen naar de drugs.

Sartre vindt dat een theorie voor slappelingen die hun eigen menselijkheid ontkennen. Hij stelt dat je vrijheid erop neerkomt dat je zelf kunt kiezen wat het meest belangrijk voor je is. Dit noemt hij existentialisme. Het is dus altijd de vraag: wat wil ik nu eigenlijk? Hij verwerpt daarmee een visie dat god al een doel heeft voor elk mens (zoals een hamer of schaar), onze existentie gaat vooraf aan onze essentie. Je hebt dus ook de constante verantwoordelijkheid om die keuzes te blijven maken (“ik ga stoppen met roken”), en jezelf constant te verwezenlijken. Het ontkennen van deze keuzevrijheid (“ik ben nu eenmaal verslaafd en kan niet stoppen”) is het ontkennen van je menselijkheid.